Koeltoren van Charleroi en Gravestone Church
03 juni 2015
Theater Bizare was spijtig een teleurstelling, we waren er niet binnen geraakt, de dag lijkt een beetje verloren, Geert en ik buigen ons over het iPad... Waar kunnen we nog heen?...Het mag niet te ver zijn, dus zoeken we omgeving België af, ons oog valt op een immens grote koeltoren, locatie ---> we zoeken in Google earth en zoomen in bij Charleroi, de foto's die we bekijken zijn veel belovend, dit zien we echt wel zitten, voor we het weten zijn we op weg richting Charleroi, de koeltoren ligt midden in het industrie gebied langs de rivier La Sambre, Met een beetje geluk vonden we het snel.
De mobilhome parkeerde we een eindje verder, we besloten eerst te kijken of we dichtbij kunnen komen, met lichte twijfel zien we dat werkers een omheining aan het plaatsen zijn, we wandelen er zo onopvallend mogelijk langs onze blik op oneindig maar niettemin gefocust ... we zien de poort wagen wijd open staan, zo onopvallend mogelijk wandelen we gewoon naar binnen maar voelen de ogen van de werkers op onze rug branden, ik durf niet achterom te kijken uit angst dat deze teken zouden doen dat we moeten terugkeren.
Geert blikt toch even om hij grinnikt als hij fluistert, "ze zijn gestopt met werken en kijken ons verbaast na" ik grinnik terug maar blijven vastberaden doorstappen en probeer de indruk te wekken dat we brave wandelaars zijn, ik verwacht dat de werkers mogelijks de politie verwittigen en dat deze ons elk moment van het industrie terrein zullen smijten.
Eenmaal achter de hoek en uit het zicht van de werkers versnellen we onze pas, we willen zo snel mogelijk de koeltoren bereiken als hij plots voor ons opduikt, van ver leek hij groot...maar van dicht lijkt hij nog groter!
Langs een groot gat in de draad glippen we naar binnen en wandelen rond de toren in de hoop een ingang te vinden, in de verte horen we werken aan de gang van de nabije industrie...zware kranen graven en stenen die geloosd worden...niettemin voelen we een stilte... De toren is vervallen en verlaten, omhoog kijkend lijkt de toren enorm, ik voel me heel klein.
Rond de toren lopend stuiken we op een trap die langs buiten hoog de toren oploopt, de trap is in ijzer met roosters als treden. Niet ideaal voor de pootjes van ons Frouke, Geert beslist om eerst alleen naar boven te klimmen en te kijken of de klim niet tevergeefs zou zijn voor Frouke, ik blijf alleen achter met Frouke en wacht, Geert verschijnt al vlug terug en steekt zijn duim omhoog, ik begrijp meteen dat we binnen kunnen geraken en buig me om Frouke op te pakken, ik zal haar de trap op dragen, men hart slaagt een hoger tempo en ben razend nieuwsgierig wat we binnenin de toren zullen zien.
Éénmaal binnen is men verbazing groot, dit is immens!! De binnenkant van de toren is volledig hol, enkel de bodem is bedekt met ontelbare kleine plankjes, dit is surrealistisch en wil hiervan meteen foto's nemen, onze stemmen klinken luid en hol...weerom bekruipt me het gevoel dat iedereen in de buurt ons kan horen, de ruimte is zo groot en het geluid echoot omhoog ... Dadelijk is de politie hier denk ik en krijg meteen een visioen van ons met een riante boete in de hand, of nog erger van ons in de cel en beschuldigd wegens inbraak, inklimming op onbevoegd terrein ...als een gek probeer ik de tijd die we hebben te gebruiken om dit toch vast te leggen op men gsm... Dit is heel mooi en doe teken naar Geert "Wauwww!"
Aarzelend probeer Ik over de plankjes de lopen, voorzichtig voelend of ze mijn (licht) gewicht kunnen dragen begeef ik me naar het midden van de toren, ik wil een foto onder de grote opening, het zicht is echt prachtig !
We zijn een beetje euforisch als we terug buiten komen, de dag is alvast geslaagd, we wandelen terug richting poort, de werkers zijn er nog steeds en kijken op als we passeren, vriendelijk knikken we een goede dag en doen alsof we heel gewone wandelaars zijn "Haha"
Langs de terugweg wandelen we langs het oude staalfabriek 'Cockerill Sambre', een inventieve geest heeft hier een rockbar van gemaakt, de locatie is uiterst geslaagd en speciaal...vol met kunst werken in metaal en allerlei spullen uit de oude doos. Knap gemaakt!
De foto's op het internet vertellen ons dat er nog een toren in de buurt moet zijn, een snelle research van Google earth wijst deze vlug aan, de gps doet de rest en voor we het weten parkeren we de mobilhome in de buurt van de toren.
Deze toren is veel groter dan de vorige en op het eerste gezicht moeilijk bereikbaar, een gat in de draad lonkt en in eerste instantie wil ik deze weg volgen, Geertje gaat hiermee niet akkoord, het terrein achter de draad is haast niet bewandelbaar... Grote heuvels (zeg maar bergen) steenpuin "laten we eerst langs de weg verder" zegt hij "we zien verder wel hoe we binnen komen" ik protesteer en wijs naar de hoge draad en muur, denkend dat we hier niet over zullen geraken, "we zien het daar wel" houd Geert vol, aan zijn blik kan ik uitmaken dat hij het niet ziet zitten de steengruis heuvels te beklimmen, we zetten onze weg verder langs de weg.
Dichter bij blijkt geertje gelijk te hebben, de poort is krom getrokken en staat wagen wijd open, een scheef aanhang bord verteld ons dat de toegang verboden is, plots zijn we beide analfabeet en kunnen we niet meer lezen *grijns
Het moment dat we binnen willen glippen duikt er plots een politie patrouille op, deze stopt een paar keer en we voelen dat we in het oog worden gehouden... Dorie! vloeken we en noodgedwongen keren we om, in slakken pas zetten we de terugweg in, het politie voertuig stopt meermaals en laat ons eveneens even passeren, met een poker-face kijken we binnen in het voertuig en zwaaien een goededag naar de brave man. Heel onschuldig neem ik wat foto's van klaprozen met op de achtergrond de patrouille.
Uiteindelijk zet hij zijn weg verder zonder vragen te stellen, Geert en ik twijfelen, is het een test? Misschien staat hij achter de bocht doodleuk op ons te wachten?... Het niet vertrouwen maakt dat we heel de weg naar de mobilhome terug wandelen, denkend dat hij ons daar zal opwachten.
We zien de politie patrouille niet meer terug en wagen opnieuw onze kans... Ditmaal met meer succes, we geraken binnen, terug langs een hoge trap die langs de toren omhoog loopt,
Het loont meer dan de moeite, binnen in de toren is het lichtjes anders ingedeeld...in het midden is een enorme trechter te zien, de trechter is begroeid met groen mos, het levert onmenselijk mooie foto's op.
We waren dan wel niet binnen geraakt in het Theater Bizzare onze dag was wel meer dan geslaagd en bracht enorme mooie foto's op!