Prisin H15

Om 04u30 lig ik reeds klaar wakker, men ogen staren naar het plafond, ik heb slecht geslapen, allelei taferelen spiegelen zich af in men gedachten, ik kijk er enorm naar uit om prison H15 te bezoeken en  heb het internet afgeschuimd naar foto's en forums van andere urban explores die deze locatie reeds bezocht hadden, alles ziet er schitterend uit, alleen...er hebben zich +/- 500 roma's gevestigd naast de prison, het blijkt een pest te zijn, de stad krijgt ze niet weg.


De roma's baren me echt zorgen, ik weet dat deze cultuur onze samenlevings regels en normen aan hun laars lappen, al heel jong worden de roma kinderen opgeleid om te bedelen en te gelijkertijd te stelen, ze leven in caravan achtige toestanden en hebben niet echt een vaste verblijfsplaats. 
Binnenin de romagemeenschap  is het nog steeds een taboe om tradities te delen met buitenstaanders en is hun dievengedrag heel gewoon.


Ik beeld me allerlei griezelverhalen in, onze mobilehome kwijt, ons Frouke kwijt want een rashond zal ook wel eens wat kunnen opbrengen, ik zie ons al staan het mes op onze keel gedrukt, gsm afgeven geld en paspoort kwijt... 


Pfff ik schud deze absurde gedachten weg en begin georganiseerd te denken ..." de mobilehome moet ver weg geparkeerd worden... Ons Frouke mag niet mee en portefeuille met geld hebben we niet nodig... zelfs de sleutel van de mobilehome wil ik niet meenemen en geen iphone's" dit laatste hebben we uiteindelijk wel gedaan daar we toch om hulp moeten kunnen bellen indien nodig.
Geert verstopt 1 sleutel van de garage onder de mobilehome en de andere sleutels worden in de garage achtergelaten.

Bewapend met enkel 1 iphone een fototoestel en een  busje (haar)spray, dat hangt aan men buidelzakje (*was een tip van Becky de WIP),  onze kledij aangepast,  neutrale kleuren, kakki en beige, zodat we  helemaal kunnen opgaan en verdwijnen in de natuur, het laatste wat we willen is opvallen.

We gaan op weg, een paar km te voet, als we dichterbij komen zien we het zigeunerkamp van ver liggen, rook kronkeld hier en daar de lucht in, we worden stiller en praten nu niet meer luid maar beginnen te fluisteren, ik voel me zenuwachtig en toch een klein beetje bang, vlug schud ik de doem gedachten weg.
De gevangenis is enorm groot, we besluiten langs de achterkant een ingang te zoeken.
De gevangenis is omringt door velden sommige zijn bewerkt, er grenst zich een groot tarwe veld, Geert vindt een klein padje,  we volgen dit...men fantasie is echt niet in toom te houden en fluister naar Geert "dit is vast hun dievenpad...Straks stuiken we op een roma rovers bende die dit pad ook gebruiken...


We naderen een enorme muur en volgen deze, de muur is zeker 5 meter hoog, er over gaan is hierdoor zeker geen optie.
De enige mogelijkheid om binnen te geraken is een gat in de muur.
Onze ogen zoeken de de muur af naar een gat waarlangs we dan binnen kunnen geraken
Zoals op de forums gelezen vinden we dit gat en sluipen naar binnen, men hart raast in men keel, alles vast te willen leggen neem ik hier en daar reeds een fotoke  maar probeer toch dicht bij Geertje te blijven.


Eenmaal binnen kijken we rond, we zijn dan wel binnen de muur er staan nog enkele hindernissen klaar voordat we tot aan de gevangenis geraken, de gevangenis is meermaals omringt door enorm hoge bedrading, wie de serie Walking With The Dead gezien heeft kan zich perfect inbeelden hoe dit er uit ziet, bepaalde episodes spelen zich af in een soorgelijke gevangenis, deze locatie kan zo uit die serie geplukt zijn.




Om een lang verhaal kort te houden we geraken binnen, binnen in is het enorm!! Overal mooie en lelijke grafities, er is het hoofdgebouw, hier komen al de vleugel gebouwen op uit, niettemin zou men hier zo kunnen verdwalen, de wind waait binnen en doet deuren,  hekken en allerlei andere dingen bewegen,  ergens ver horen we het kloppen deuren die dicht slaan, het geluid galmend luid en draagt ver de gevangenis in, af en toe denken we echt niet alleen te zijn en blijven we stil staan om te luisteren, duiven vliegen op, ik voel de adrenaline door men lijf gaan en bedenk toch dat dit toch niet ongevaarlijk is,  Geert doet af en toe teken richting vloer en maakt me er op attent voorzichtig te zijn, weerom besef ik dat je dit soort verlaten gebouwen niet zonder de nodige ervaring in gebouwen kan betreden, gefacineerd nemen we foto's, ik kan er ni genoeg van krijgen, op het uur letten zien we dat het laat wordt, ons Frouke niet te lang alleen te willen laten besluiten we terug te keren.



Buiten besluiten we nog vlug even verder rond het gebouw te lopen, ik check google earth om te zien of we niet te dicht bij het Roma kamp komen als Geert plots struikelt over een berg sjakossen tegelijkertijd hoort hij een auto en ziet hij in de verte het voertuig aankomen, snel draait hij om en doet teken terug te keren, ik zie hoe hij zijn pas versneld, vlug draai ik ook en begin beetje te lopen me een paar keer omdraaiend om te zien of Geertje wel volgt, we zoeken het pad door de tarwe, geert loopt nu voor me, ik kijk om en kijk terug naar de gevangenis dit in schril contrast met de mooie kleur van het tarwe, ik besluit een laatste foto te nemen en duik neer, ik wil de tarwe op de voorgrond van de foto.



Tevreden sta ik weer op en zie dat Geert reeds het veld is overgestoken als plots ik in de verte een ander groep het tarweveld  zie instappen, men hand zoekt direct het (haar)spray busje en onklikt het van men buidelzakje, in paniek kijk ik naar Geertje en wil hem waarschuwen zonder te roepen en de aandacht van de groep op ons te richten, snel begeef ik me door de tarwe naar geert, intussen de groep scherp in het ooghoudend, ik kan zien dat ze me ook opgemerkt hebben maar zetten hun tocht rustig verder, van ver kan ik zien dat een paar van hen dreadlocks dragen , nee dit zijn geen roma's maar ongetwijfeld fotografen, op hun rug kleine rugzakken, zoeken ze hun weg door het tarweveld.


Bij Geert komend zweet ik, en steek ik men (haar)spraybusje terug weg "amai!"  zucht ik omgelucht en trek vervolgens omdat ik het warm heb men beige sweater uit,  onder draag ik een fel fluo orange Tshirt , men camouflage effect is meteen verdwenen en lijk wel een vuurtoren te midden van de natuur, hieraan had ik blijkbaar niet gedacht,  ik kijk naar Geert en lees zijn gedachten..."GIJ WOU TOCH NI OPVALLEN?!? " ik kan het niet laten en grinnik schaapachtig ...tja hoe kon hij me anders vinden indien we mekaar zouden verliezen *grijns 


Dit was tof, spannend en kan bijna niet wachten om onze genomen foto's te bekijken, onze tocht was 200% geslaagd!