•     

  •      Ondergronds kerkhof van Laken

  •       
  1.  
    08 mei 2015 – De Ondergrondse Galerijen van het kerkhof van Laken.
    Met een dagje vertraging vertrekken we op verlengd weekend, wat heb ik afgeteld, ik heb er dan ook echt zin in, de mobilhome is ingeladen, de ijskast zit vol, we zullen de eerste dagen zeker niet omkomen van de honger, ik heb voor een heel leger mee :p

    We trekken naar Brussel en wel genoemd richting het koninklijk Paleis en omgeving, we zullen daar het Kerkhof van Laken verkennen, ik had gelezen dat daar een ondergrondse Crypte zou liggen, weinig Brusselaars zouden zich hiervan bewust zijn, ik heb fantastische foto’s gezien op het internet en ben benieuwd.

    Het weer zit alvast mee, we vertrekken met een hemelsblauwe lucht en volle zon. We hebben het kerkhof vlug gevonden, 
    Hier onder de kerk  ‘Onze-Lieve-Vrouwekerk’ in een grafkelder ‘De Koninklijke Crypte’ liggen onze koningen en koninginnen begraven, maar ons doel is niet deze Crypte, we gaan op zoek naar de ondergrondse galerijen op het kerkhof zelf.

    Ons frouke (onze dappere Standaard Teckel) blijft in de mobilehome, het feit dat we een kerkhof bezoeken en daarmee nog eens ondergronds gaan, leek het niet echt een goed idee om haar mee te nemen.

    Het kerkhof is indrukwekkend, het is erg oud, enorme grafstenen en tombes bijna huizen hoog en groot, sommige verzorgt andere dan weer vervallen en vergeten maar hoe dan ook heel erg mooi. Geert heeft de ingang van de Crypte snel gevonden, de ingang is afgezet, er zijn renovatiewerken aan de gang, het is ondertussen bijna middag geworden, we hebben geluk want we zien niemand, waarschijnlijk is het middag pauze, en zitten de werkers hun boterhammetjes ergens bovengronds in het zonnetje op te eten.


  2. Geert glipt naar binnen, ik wacht buiten en kijk rond, klaar om Geert in te dekken moest er iemand komen, het is erg stil op het kerkhof, plots zie ik Geert terug verschijnen, hij doet teken met zijn hand “kom” ik heb ni veel meer nodig en glip eveneens naar beneden, beneden lopend voelt het meteen kil en koud aan, de warmte van de zon is hier niet meer, nieuwsgierig kijk ik rond, er hangt een bordje met de opschrift “Verboden toegang – Gevaar” ik ben me er van bewust dat we betrapt kunnen worden, mijn gsm in de hand klaar om toch een paar mooie beelden vast te leggen.

    Het valt me meteen op dat het heel groot is, lange donkere gangen waarop  weer gangen op uitkomen een  ondergrondse netwerk  gebouwd door het nijpend plaatsgebrek.
    Sommige gangen zijn verlicht door kleine ramen in de zoldering, dit lijkt een doolhof, een akelige gedachten bekruipt me hier te verdwalen en volg Geertje verder in de doolhof omringt van graven soms wel vijf op elkaar de één al imposanter dan de andere, gangen honderden meters lang, ik word er stil van, hoeveel mensen liggen er hier wel niet begraven? 
  3.                                  

    Ik heb gelezen dat de Crypte gebouwd is in 1876 en men de mening had dat een ondergrondse begraafplaats veel hygiënischer en plaats besparend was.
    Doordat de kisten niet echt de grond in moesten werd er vaak gekozen voor goedkoper hout, dit maakte dat de kisten enorm vlug rotten en er al vlug een doordringende geur van dood in de galerijen moet gehangen hebben, de oorspronkelijke bedoeling was de lijken apart in hermetisch nissen onder te brengen, het idee kwam ongetwijfeld uit het zuiden waar deze manier van begraven reeds lang werd toegepast.

    Het is stil en koud in de gangen, ik neem hier en daar wat foto’s, dit geeft een dubbel gevoel, heel mooi maar toch voel ik me een indringer, een toeschouwer die er niet mag zijn, niettemin voel ik niet alleen verdriet maar veelal respect, afscheid nemen lijkt vroeger meer aanvaardbaarder dan nu, meer bij het leven horend.


  4. Sommige graven zijn vervallen en de deurtjes die toegang naar de nissen geven staan schots en scheef, Geert en ik durven sluiks een blik naar binnen te nemen, maar alles is donker en stil, weerom voel ik me een indringer en trek me vlug terug, in de verte horen we de klok 13u slaan, waarschijnlijk zullen de werkers die hier de renovatiewerken uitvoeren vlug terug komen. We besluiten ons terug naar boven te begeven, hoe meer we bovengronds komen hoe warmer het wordt, we knipperen met onze ogen en voelen het zonlicht, men fototoestel nog steeds in de hand, wetend dat ik vast mooie foto’s heb, blij dat ik dit heb mogen zien, getuigen mocht zijn van een ver verleden, maar toch met een klein beetje spijt dat we dit niet een jaartje eerder hebben gedaan, voordat de renovatie werken begonnen...

    We wandelen nog even over het enorme kerkhof, ik zoek naar het wereld beroemde beeld “De Denker” van de Franse beeldhouwer Auguste Rodin, ook dit zou hier ergens staan, het blijkt een levens groot beeld te zijn en eigenlijk wel op zijn plaats hier op het toch wel enorm imposant kerkhof van Laken  .